Η Τράπεζα της Ελλάδος είναι η κεντρική τράπεζα της χώρας και ιδρύθηκε το 1927 με βάση το Πρωτόκολλο της Γενεύης της 15ης Σεπτεμβρίου 1927, το οποίο προέβλεπε τη χορήγηση δανείου 9 εκατ. στερλινών στην Ελλάδα.

​​​​​Μέχρι τότε το εκδοτικό προνόμιο ανήκε στην Εθνική Τράπεζα, η οποία όμως ταυτόχρονα λειτουργούσε και ως εμπορική τράπεζα. Η Κοινωνία των Εθνών, η οποία μεσολάβησε ώστε να λάβει η Ελλάδα το δάνειο, θεωρούσε ότι το εκδοτικό προνόμιο είναι ασυμβίβαστο με την άσκηση εμπορικής δραστηριότητας. Αποφασίστηκε λοιπόν η Εθνική Τράπεζα να παραμείνει εμπορική και να παραιτηθεί από το εκδοτικό προνόμιο υπέρ της νεοσύστατης Τράπεζας της Ελλάδος, η οποία άρχισε τις εργασίες της στις 14 Μαΐου 1928.

Η ίδρυσή της αποτέλεσε σημαν​​τική μεταρρύθμιση στον ελληνικό χρηματοπιστωτικό τομέα και, παρά τις αρχικές δυσκολίες, η Τράπεζα της Ελλάδος εδραιώθηκε ως ρυθμιστής του τραπεζικού τοπίου και θεματοφύλακας της χρηματοπιστωτικής σταθερότητας. Μετά την ανέγερση του κεντρικού καταστήματος στην οδό Πανεπιστημίου 21, η Τράπεζα δημιούργησε ευρύ δίκτυο υποκαταστημάτων σε όλη τη χώρα. Από τη διοίκησή της πέρασαν σημαντικοί οικονομολόγοι διεθνούς εμβέλειας, εκ των οποίων τέσσερις αναδείχθηκαν σε κρίσιμες στιγμές στο αξίωμα του πρωθυπουργού (Εμμανουήλ Τσουδερός, Αλέξανδρος Διομήδης, Ξενοφών Ζολώτας, Λουκάς Παπαδήμος) και ένας (Λουκάς Παπαδήμος) εξελέγη Αντιπρόεδρος της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας (ΕΚΤ).

Με την ένταξη της Ελλάδος στη ζώνη​​​​​ του ευρώ, η Τράπεζα της Ελλάδος είναι πλέον μέλος του Ευρωσυστήματος, που αποτελείται από την ΕΚΤ και τις εθνικές κεντρ​​ικές τρά​πεζες των κρατών-μελών της Ευρωπαϊκής Ένωσης που έχουν ως νόμισμά τους το ευρώ. Από τη θέση αυτή, συμμετέχει στη χάραξη της νομισματικής πολιτικής για τη ζώνη του ευρώ και εποπτεύει το ελληνικό χρηματοπιστωτικό σύστημα.

Υιός του Σωκράτη Ξανθόπουλου.

Ευγενία Ξανθοπούλου, θυγ. του Σωκράτους.

Το γένος Σωκράτους Ξανθοπούλου.

Σπούδασε νομικά και πολιτικές επιστήμες στο Πανεπιστήμιο Αθηνών. Αρχικά δικηγόρησε στο Ρέθυμνο (στο Πρωτοδικείο) και έπειτα στην Αθήνα. Προήχθη σε αρεοπαγίτη το 1968.
Το 1954 και το 1959 εξελέγη δημοτικός σύμβουλος στο Δήμο Ρεθύμνου (πρόεδρος του Δημοτικού Συμβουλίου το 1957). Την περίοδο 1965-1967 υπηρέτησε ως Νομάρχης Λάρισας, ενώ το 1974 θήτευσε ως Νομάρχης Αττικής. Εξελέγη για πρώτη φορά βουλευτής στην εκλογική περιφέρεια Ρεθύμνου στις εκλογές του 1974 με τη Νέα Δημοκρατία. Από τις 21 Νοεμβρίου 1974 ως τις 10 Σεπτεμβρίου 1976 ήταν υφυπουργός Εσωτερικών στην κυβέρνηση Καραμανλή. Ήταν υποψήφιος πάλι στο Ρέθυμνο στις εκλογές του 1977 με την ΕΔΗΚ, χωρίς να εκλεγεί.

Ο Γιώργος Μητροφάνης γεννήθηκε στην Αθήνα στις 8 Μαΐου 1948. Σπούδασε οικονομικά στην ΑΣΟΕΕ, έκανε μεταπτυχιακά για την περιφερειακή ανάπτυξη στο Πάντειο Πανεπιστήμιο και έλαβε το διδακτορικό του δίπλωμα στην οικονομική ιστορία από τη Νομική Σχολή Οικονομικών και Πολιτικών Επιστημών του Πανεπιστημίου Αθηνών.

Συγγραφέας βιβλίων και επιστημονικών μελετών για την οικονομική και κοινωνική ιστορία της νεότερης Ελλάδας, υπήρξε από τους πρώτους ειδικούς πληροφοριακών συστημάτων στη χώρα μας που στη δεκαετία του 1980 εισήγαγαν τους μικροϋπολογιστές στην ιστορική έρευνα και στην οργάνωση των ιστορικών αρχείων. Αυτοδίδακτος σε αυτόν τον τομέα, με στέρεες γνώσεις στην οικονομία και την ιστορία, την περίοδο 1985–2003 εργάστηκε στο Ιστορικό Αρχείο της Εθνικής Τράπεζας (ΙΑ/ΕΤΕ) ως ερευνητής οικονομικής ιστορίας σε προγράμματα ερευνών της Επιτροπής Ιστορίας της ΕΤΕ, δημοσιεύοντας και τις πρώτες μελέτες του: Κίνηση των τιμών του σταριού στην Ελλάδα, 1860–1912 και Κίνηση των τιμών στην Ελλάδα (ιθ΄-αρχές κ΄αι.), Πειραιάς-Ερμούπολη-Πάτρα, ΜΙΕΤ, Αθήνα 1991. Παράλληλα ανέλαβε να οργανώσει ως υπεύθυνος το πρώτο ηλεκτρονικό σύστημα ιστορικών-αρχειακών πληροφοριών του ΙΑ/ΕΤΕ, στο οποίο εργάσθηκε μέχρι το 2003. Στη συνέχεια ανέλαβε υπεύθυνος του Ιστορικού Αρχείου της Εμπορικής Τράπεζας και από το 2007 ήταν επιστημονικός υπεύθυνος στο νεοσύστατο Ιστορικό Αρχείο της Τράπεζας της Ελλάδος.

Ο Γεώργιος Μαντζαβίνος γεννήθηκε στην Άμφισσα το 1888. Σπούδασε νομικά στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και αναγορεύθηκε Διδάκτωρ Νομικής. Tο 1906 ανέλαβε υπηρεσία στο Γενικό Λογιστήριο του Κράτους, όπου διέτρεξε διαδοχικά όλες τις υπηρεσιακές βαθμίδες, φθάνοντας το 1928 στην ανώτατη, εκείνη του Γενικού Διευθυντή. Από τη θέση αυτή, στην οποία παρέμεινε έως το 1936, προώθησε αρκετές μεταρρυθμίσεις στο Δημόσιο Λογιστικό. Επί σειρά ετών αντιπροσώπευσε την Ελλάδα στη Δημοσιονομική Επιτροπή της Κοινωνίας των Εθνών (ΚτΕ) και σε διεθνείς διασκέψεις. Από το 1929 έως το 1939 διετέλεσε τακτικό μέλος της Φορολογικής Επιτροπής της ΚτΕ, εκλεγείς από το Συμβούλιο του οργανισμού. Το 1935 χρημάτισε Υπουργός Οικονομικών στην κυβέρνηση Κ. Δεμερτζή (11.1935), ωστόσο μετά την κήρυξη της δικτατορίας της 4ης Αυγούστου 1936 παραιτήθηκε και επανήλθε στη θέση του Γενικού Διευθυντή του Γενικού Λογιστηρίου του Κράτους. Με το Βασιλικό Διάταγμα της 26.9.1936, και κατόπιν απόφασης των Μετόχων της Τράπεζας της Ελλάδος, διορίστηκε Υποδιοικητής της. Το 1941 ακολούθησε με τον Διοικητή της Τράπεζας Κ. Βαρβαρέσο την Ελληνική Κυβέρνηση στην Κρήτη, το Κάιρο και, τέλος, στο Λονδίνο, όπου και παρέμεινε μέχρι το τέλος του πολέμου, υπηρετώντας την πατρίδα ως Υποδιοικητής του εκδοτικού ιδρύματος με έδρα το Λονδίνο και ως Υφυπουργός Οικονομικών της κυβέρνησης Ε. Τσουδερού (5.1943-5.1944). Μετά την Απελευθέρωση, διατήρησε τη θέση του Υποδιοικητή της Τράπεζας της Ελλάδος έως το 1946, οπότε με το Βασιλικό Διάταγμα της 11.2.1946 διορίστηκε Διοικητής της. Το 1945 (Απρίλιος-Οκτώβριος) διετέλεσε Υπουργός Οικονομικών της κυβέρνησης Π. Βούλγαρη. Το 1950 (Ιανουάριος-Μάρτιος) διετέλεσε Υπουργός Συντονισμού και Οικονομικών στην κυβέρνηση Ι. Θεοτόκη. Με το Βασιλικό Διάταγμα της 1.11.1950 διορίστηκε εκ νέου Διοικητής της Τράπεζας της Ελλάδος. Τον Φεβρουάριο του 1955 αποχώρησε από τη θέση του Διοικητή. Απεβίωσε τον Ιούλιο του 1955. Το 1952 ο Βασιλιάς τού απένειμε τιμητικά για τις υπηρεσίες του προς την πατρίδα τον Μεγαλόσταυρο του Τάγματος του Φοίνικος (1952).